Hvað er Eiður að hugsa?

Á mánudaginn var (16 febrúar sl.) skrifar Eiður Guðnason, fyrrverandi sendiherra, grein í Morgunblaðið, þar sem han fullyrðir að forseti Íslands hafi "farið á svig við sannleikann" um orð sín á fundi með erlendum sendiherrum, sem frægt er orðið. Málið komst upp vegna þess að skýrsla norska sendiherrans á Íslandi hafði á einhvern hátt ratað á síður norska blaðsins Klassekampen.

Eiður kveðst ekki hafa lesið skýrslu norska sendiherrans, en segist hafa lesið skýrslu annars, ónafngreinds sendiherra af fundinum fræga. Sú skýrsla staðfesti skýrslu norska sendiherrans og frásögn Klassekampens. Auk þess sem Eiður sjálfur viti til þess að Ólafur hafi nú ekki alltaf farið satt og rétt með, þegar báðir sátu á Alþingi.

Nú kann að vera að ég sjái hlutina í eitthvað brengluðu ljósi, en ég hef alla tíð litið svo á, að sendiherra - fyrrverandi eða ekki - hafi þá frumskyldu að vernda hagsmuni lands síns. Þar með talið að bera ekki út staðhæfingar á borð við að forseti landsins fari með lygar. Ef Eiði Guðnasyni þykir hann réttur maður að atyrða forsetann væri kannski eðlilegast að hann, stöðu sinnar vegnar, gerði það við forsetann sjálfan undir fjögur augu. Annað samrýmist illa sendiherrahlutverkinu.

Hitt þykir mér líka einkennilegt að skýrsla norska sendiherrans og frásögn Klassekampens skuli lögð að jöfnu og í frásögn Eiðs nánast hvort sanna hitt. Það hljóta að vera nýmæli, að Eiður Guðnason geri Klassekampen svo hátt undir höfði - hvað svo sem segja má að öðru leyti sannleiksgildi frásagnar blaðsins af nefndum fundi.

Það má reyndar hér og að lokum vitna til ágæts kvæðis Þórarins Eldjárn um Ara fróða, en því lýkur svona: "Við höfum það heldur sem sannara reynist / ef hvorugt er satt."

Forsetaviðtal olli skjálfta